Laura draagt een ‘Anne-ketting’. Een klein hangertje met as van haar overleden vriendin. Ze vraagt zich hardop af welk deel van het lichaam van Anne haar ketting bevat. De interviewer vraagt wat zij hoopt. De ogen van Laura fonkelen, ze weet het niet. Hoe beheerst ze de hele tijd ook geweest is, ze lijkt van slag door deze vraag. Ze aarzelt. Haar gezicht, antwoordt ze uiteindelijk.
Zelfs de doden moeten tastbaar blijven — ons stoffelijk nabij; in een ketting; een gezicht dat we moeten blijven zien; de geur van kleren die we moeten blijven ruiken.
Wat een aangrijpende documentaire, zo liefdevol, warm, en nergens onnodig sentimenteel; iets wat een hele kunst is wanneer het over het overlijden van een kind gaat.
Anne en Laura (Foto: RKK)